کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست اثر کیم ووچونگ

کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست اثر کیم ووچونگ

در بخش‌هایی از کتاب می‌خوانیم

“اولین پروژه‌ی ما در سودان ساختن میهمان‌سرای ریاست جمهوری بود که دقیقاً روبروی محل اقامت رئیس جمهور باید ساخته می‌شد. دولت سودان واقعاً مایل نبود که با ما معامله کند، شاید به این دلیل که کره‌ی شمالی ‏قبلاً سرگرم ساختن مرکز جوانان در سودان بود. علاوه بر آن، دولت سودان با کر‏ه‌ی شمالی روابط سیاسی داشت،
‏هرچند من احساس می‌کردم که اگر این فرصت را از دست بدهیم، هرگز قادر نخواهیم بود که به بازار سودان راه پیدا کنیم. تصمیم گرفتم به جای حرف زدن، وارد عمل شوم. چرا؟ چون معتقدم ‏«دو صد گفته چون ‏نیم کردار نیست.» بنابراین، شبانه‌روز روی پروژه‌ی میهمان‌سرای ریاست جمهوری کار کردیم و بدون شک چراغ های روشن کارگاه ما، در آن طرف ‏خیابان که اقامتگاه رئیس جمهور بود، اثر خود را می‌گذاشت. دیوانه‌وار ‏کار می‌کردیم و زودتر از برنامه کارمان تمام شد، احتمالا رئیس جمهور کار ما را با کره شمالی‌ها مقایسه کرده و پیشرفت کاری و تکنولوژی ما شدیداً او را تحت تاثیر قرار داده بود. ما با این کار، درهای روابط سیاسی و بازرگانی با سودان را به روی خود گشودیم. ‏حرف زدن، راه متقاعدسازی نیست، حرف مهم است، ‏و باید قادر باشید که خوب و صادقانه حرف بزنید. باید قادر باشید که با افکارتان ‏دیگران را تحت تاثیر قرار دهید، ولی عمل است که واقعاً روی دیگران ‏تاثیر می‌گذارد. حرف ممکن است گاهی بی‌اثر باشد، اما عمل هرگز چنین نیست و ناکامی ندارد. اگر واقعاً می‌خواهید که کسی حرف شما را باور کند و به شما ایمان بیاورد، باید صادقانه و بطور قانع‌کننده‌ای عمل کنید. ‏قدرت باطنی زیاد همچنین بیانگر توانایی واقعی است. مردمی که ما واقعاً در این دنیا به آنها نیاز داریم، آنانی نیستند که در کناری ایستاده‌اند و خوب تماشا می‌کنند؛ ما به مردمی با توانایی‌های واقعی نیاز داریم. شاید آنها لاف نزنند و پُز ندهند، اما به هرکجا که بروند، روی چشم دیگران جای دارند. مردم واقعاً به آنانی که با ظاهری آراسته ولی بدون توانایی زندگی می‌کنند، اعتقادی ندارند”

«چرا دکترها همیشه مورد احترام هستند؟ به عقیده من تنها دلیل این موضوع این است که آنها در امری خاص متخصص هستند که دیگران از آن بی‌اطلاعند، چرا یاد نویسندگانی چون «داستایوفسکی»، «کامو» و «کافکا» هم‌چنان زنده است؟ به دلیل این که آنها توانستند به بالاترین سطح دانش ادبیات برسند و در آن تخصص داشته باشند، مرتبه‌ای که دیگران به آن نرسیدند. پس مهم نیست که رشته شما چه باشد، سعی کنید در رشته خود بهترین باشید و اگر می‌خواهید بدانید از کجا باید شروع کنید، می‌توانم به شما بگویم خودتان را غرق کارتان کنید، عقاید نو، درک و دانش به کسانی می‌رسد که فکرشان تنها معطوف به آن کار است.»